رونبشت مہرءِ دُنیا—–عند لیب

من آئیءِ دیم وتی دوئیں دستاں گوں سماراں کُت و آئیءِ چمانی تہا چارِت و گشت’’ بچار مہرءِ دنیا چِنّچو براہ دار اِنت۔ ترا چے ساری منی زند چو ہما دْرچکءَ بوتگ کہ تاک ریچءَ آئی ءِ دْراہیں تاک ریتکگ اَنت و نوں ہما دْرچکءَ اِنت کہ بہارگاہءَ گپتگ بُرّو بَرّاِ نت تاک و پُل اِنت۔

٭٭٭
وتا چہ من پچ مگر

آئیءَ دست بست اَنت چہ من لوٹ کُت ’’ ہمک گْرانیں ساہتاں توکہ بچکندے ،تئی لنٹانی سرءِ تالانیں ہمے بچکند من ءَہمک سکّی گْوازینگ ءِ سکینءَ دنت گوں تو منی عرض اِنت کہ وتا چہ من پچ مگر و من ءَ سکیانی کورچاتءَ چگل مدئے‘‘۔

٭٭٭